Er was eens een oproep van een mobiele telefoon die een verbinding met de database vereiste bij het bepalen van het nummer van de beller. De telefoon kan een standaardreeks cijfers hebben en de keuzevrijheid bestond gewoon niet. Om de pijn van telefonische communicatie klanten te verlichten, werden individuele platen met microchips uitgevonden, die nog steeds in gebruik zijn.
Aan de SIM-kaart wordt een serienummer toegewezen, waarvan een deel door klanten wordt gebruikt voor oproepen. Dit nummer verwijst naar het "profiel" van het individuele nummer, dat zich in de database van de operator bevindt en bevat alle informatie over de hoeveelheid geld op de account, services, enz.
De nieuwe uitvinding heeft bescherming in de vorm van een PIN-wachtwoord, dat toegang tot het openbare netwerk van de ID verhindert. Als het wachtwoord meerdere keren achter elkaar is ingevoerd, vraagt het systeem om extra wachtwoorden PUK, PUK2 en PIN2, die bij de SIM-kaart worden geleverd. Momenteel hebben de instellingen van de telefoon de optie om het wachtwoordverzoek uit te schakelen, dus deze bescherming wordt zelden gebruikt.
Naast deze codes heeft het apparaat er nog een die niet aan de gebruiker wordt gecommuniceerd - deze code wordt alleen door het systeem gebruikt bij het verzenden van een antwoord naar de database. Zonder dit kan een persoon de chip niet opnieuw maken of kopiëren.
Architectonisch gezien is een simkaart een primitieve computer met alle standaardkenmerken, zoals een processor, de hoeveelheid interne en RAM-geheugen. Ondanks het vrij grote formaat van de volledige versie (ongeveer als twee miniaturen), wordt slechts een klein deel van wat aan mensen wordt gepresenteerd gebruikt. Moderne telefoons gebruiken kleinere versies van SIM-kaarten (micro-SIM en nano-SIM) om ruimte in het apparaat te besparen. De eerste simkaarten bereikten het formaat van elektronische banksleutels, wat natuurlijk onhandig was.
Simkaart Samenstelling
De SIM-kaart is technisch gezien een computer waarvan de architectuur bestaat uit acht contacten (zes in nanoSIM). Het omvat:
- Eigen processor met een klokfrequentie van 10 MHz (niet meer nodig), deze wordt gevoed door de batterij van de telefoon.
- RAM - neemt 20% van het totale volume van microkristallen in beslag. Het wordt gebruikt om bewerkingen met nummers uit te voeren en de gebruikersinterface te ondersteunen (maar het meeste van dit werk berust bij de software van de telefoon zelf).
- Intern geheugen - de rest van het geheugen dat wordt gebruikt om nummers, berichten, belgeschiedenis, etc. op te slaan Verwar het niet met het geheugen bedoeld voor telefoonbestanden - de SIM heeft er niets mee te maken.
- De willekeurige nummergenerator is een hardware-add-on die wordt gebruikt in de achtergrondbewerking van het systeem.
- Versleutelingsmodule - gebruikt om wachtwoorden te herkennen en mogelijk nieuwe te genereren.
Interessante feiten
De eerste simkaarten waren groot, omdat ze werden gebruikt in betaaltelefoons en andere plaatsen waar het nodig was om stukjes plastic te manipuleren en in de hand te houden. Het overgrote deel van het oppervlak werd ingenomen door plastic, dat werd verwijderd naarmate de kaarten werden verkleind (miniSIM en microSIM). Het technische gedeelte bleef exact hetzelfde. In nanoSIM wordt de microschakeling met een kwart ingekort, maar dit heeft geen enkele invloed op de functionaliteit.
Sommige mobiele apparaten van de nieuwste modellen gebruiken een ingebouwde simkaart, die extra contacten op het telefoonbord vertegenwoordigt. Deze benadering verwijdert de fabrikant van de noodzaak om de SIM-invoer uit te rusten, maar het berooft de gebruiker van de mogelijkheid om het nummer te wijzigen.
Het is opmerkelijk, met de snelle ontwikkeling van technologie gedurende verscheidene decennia, is het "vullen" van SIM-kaarten niet veranderd. De meeste telefoniegebruikers gebruiken nog steeds dezelfde chips die in de vorige eeuw werden uitgevonden.
Laat Een Reactie Achter